Zdarza się, że czas staje. W miejscu się zatrzymuje. Aktywność świata zbliża się do zera, wszystko wytracą pęd i stara się podetrzeć sobie dupę naturalnym biegiem spraw. Dzień, w którym nawet wentylator pracuje, bo zapomniał, że tak naprawdę nie do końca musi.

Kwiaty na parapecie opuściły mordy, woda bulgoce w czajniku jakby mniej zawzięcie, klawiatura zapomniała się zacinać.

Wszystko wygląda, jakby świat zamiast się kręcić – nadal drapał się po dupie niedobudzony. W bloku naprzeciwko kot zapomniał wyjść na poranny obchód po dachu. A może z niego spadł wczoraj.

Nie wiem, czy jest naturalnym, że mając 30 lat człowiek ma odznaczone już dwie kreski – po jednej za każdego pochowanego znajmego. I trzecią za psa.

Łazi mi po łbie projekt. Snuje się gdzieś w zakamarkach czaszki morderczy tydzień, podczas którego mógłbym sprawdzić, czy faktycznie jestem w stanie realizować się w sposób, który z założenia gwarantowałby spełnienie. Gdy podejdę do próby i przeżyję – będę mógł powiedzieć sobie “dobra, stary pryku, dałeś radę, o to chodziło”. Co będzie, jeśli nie przejdę testu? Chyba nie będzie sensu wracać do szkoły.

Jogurt naturalny mam po prawicy. Gdybym nie wiedział, że ostatnie swoje dni spędził w chłodziarce sklepu, bałbym się go otworzyć. Napuchł jakoś tak dziwnie. Zupełnie, jakby chciał mi powiedzieć:

– ooooooo, zobacz, jakim jestem wielkim, nabrzmiałym jogurtem, ooooooooooooo, jak mnie otworzysz to wyprysnę na Twoją czarną koszulę!

Kutfa, brzmi to jak jakiś tekst jak z niemieckiego szajsen-porno…

Chyba pora na kolejną kawę.