Dziękuję.

Jedenasta. Niedziela. Ledwie widzę na oczy.
Po lewej kawa, po prawej koce, kawałek dalej czajniczek którego stąd nie widać. I filiżanki.

We łbie spokój.
To dzięki Wam wszystkim. Nigdy bym nie pomyślał, że tak wiele osób będzie mnie pilnować, asekurować, doglądać, sprawdzać, czy wszystko jest ok.
Dziękuję Wam za dziesiątki sms`ów, telefonów z pytaniem czy żyję, czy jest ok, czy czegoś mi potrzeba. Dziękuję za znoszenie moich kiepskich dni, za wyciąganie mnie z domu, za wpychanie na ścianki, za wyciąganie do jaskiń, za wypychanie na rower, rolki, za wyszarpywanie z marazmu i za to, że potrafiliście czasami ze mną posiedzieć i po prostu pomilczeć jeśli była taka potrzeba.

Świat jest dziwny. Kiedyś chciałem zdobywać wszechświat, miałem siebie za Pana Wszechświata, Prawdziwego Samca, istotę nieśmiertelną, niepokonaną. Życie dało mi lekcję pokory. A Wy, którzy mnie otaczacie, pomogliście przetrwać to wszystko.

Dziś jest niedziela. Kończy się bardzo dziwny długi weekend. A w zasadzi dziwny tydzień. Albo i dwa. Pojawiły się zmiany, powoli następuje ruch ku przodowi, jakoś tak nagle wszystko od najdziwniejszej, najbardziej zaskakującej strony zostało pchnięte ku lepszemu. Być może nie do końca ogarniam wszystko co się dzieje, być może obawiam się zmian które następują, ale jest w tym wszystkim szansa na lepszy czas. Jest nadzieja. I zaczynam witać i żegnać dzień uśmiechem.

Nigdy bym nie pomyślał, że jest wokół mnie tylu przyjaciół.
Że tyle osób dostrzega moje istnienie, bądź nieistnienie.
Jesteście wspaniali.
Dziękuję.