Kręgosłup.

Południe, wtorek.
Najwspanialsza-Z-Żon po załatwieniu kilku spraw na mieście, wpada do domu ocenić postępy remontowe. Puszę się jak kwoka po zniesieniu największego jaja we wsi – wszak dziury już połatane, gładzie położone, wszystko ładnie schnie, nawet udało mi się w międzyczasie zamalować brązowe fleje które porobiliśmy na suficie podczas malowania ścian.
Tak, malowanie po piwie to zły pomysł.

Stoimy na środku pokoju, południowe słońce grzeje nam w plecy, podziwiamy pięknie wiszący nad stołem żyrandol. Tak, to moja robota, to ja, własnoręcznie rozkułem ściany, przedłużyłem instalację, założyłem puszki, gniazdka, przeszedłem sufitem przez druty zbrojeniowe i wszystko uruchomiłem. Ja! Człowiek, któremu jeszcze niedawno kielnia i próbnik były słowami równie obcymi, co ‘amarantowy’, ‘pistacjowy’, czy ‘sjena palona’.
I pomyśleć, że cały strach był w sumie bezpodstawny. Wystarczyło pierdolnąć na szybko trzy piwa – od razu przeszedł strach przed drabiną, wysokością i prądem.

Najwspanialsza-Z-Żon pod odstaniu i podziwianiu moich dzieł na tyle długo, na ile wypadało, udała się w stronę kanapy.

– Może zrobimy listę tego, co zabieramy na Woodstock?

I tak kiedyś mnie to czekało, niech będzie że teraz odwalimy etap zastanawiania się, czy lepiej zabrać kołderkę, czy materace, a może zabrać stolik? Tak, stolik. Na Woodstock, kurwa jego mać.
Rozwalam się na kapie palnikiem do góry, wyciągam się jak proboszcz na gosposi i biorę w łapę kanapową poduchę. Tak, poducha jest ok – jeśli podłożę sobie jeszcze jedną pod plecy, to będzie mi wygodniej. Moszczę się niczym kura na grzędzie, gdy nagle czuję na sobie wzrok Najwspanialszej-Z-Żon. Coś czuję, że będzie przesrane. Z miną niewiniątka zapytuję:

– taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak?
– myślałam, że to dla mnie bierzesz tę poduszkę.

Nie za bardzo wiem o co chodzi. Przecież poduszek jest dużo, Niewiasta moja spokojnie też może sobie jedną wziąć. A nawet dwie albo i trzy. Tymczasem z Jej ust płyną już wyrzuty:

– Myślałam, że o mnie dbasz i chcesz, żeby mi było wygodnie i myślałam, że dbasz o moje plecy!

Zanim zorientowałem się co robię, z ust moich pada:

– E tam, świń nie karmisz, z wiadrami pełnymi pomyj nie chodzisz, na chuj Ci plecy?

*****

Wtorek. Godzina 14:56.
Na obiad mam maślankę i drożdżówkę.